Nie wiem, jak pędzi dziki tapir, ale wiem, jak szybko żył i jeszcze szybciej mówił profesor Władysław Bartoszewski. Gdyby nadal był z nami, obchodziłby w tym roku okrąglutkie setne urodziny. I z tej okazji - w roku Władysława Bartoszewskiego - to my dostaliśmy od Profesora prezent. "Pędzę jak dziki tapir. Bartoszewski w 123 odsłonach" Marka Zająca to zbiór anegdot opowiadanych autorowi przez Profesora. Wyłania się z nich postać wybitna, szlachetna i prawa, ale jednocześnie pełna poczucia humoru, doskonałej erudycji i ciętej riposty. Bo Władysław Bartoszewski, wspaniały człowiek i świetny polityk, był błyskotliwy i oczytany, a anegdotami sypał jak z rękawa. Jego poczucie humoru znane było wszystkim, także zagranicznym politykom.

Ośmioletnia Chrissie pochodzi z patologicznej rodziny. Nigdy nie zaznała rodzicielskiej miłości, nie wie, czym jest poczucie bezpieczeństwa czy troska o drugą osobę. Za to doskonale wie, co to głód i odrzucenie. Powinna korzystać z beztroskiego dzieciństwa, tak jak jej koleżanki, nie może sobie jednak na to pozwolić, bo każdego dnia walczy o przetrwanie i odrobinę miłości swojej matki. Gdy w pierwszy dzień wiosny zabija małego chłopca, nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co zrobiła. Traktuje to jako zabawę – uważa, że Steven za kilka dni zmartwychwstanie, tak samo jak jej tata, który co jakiś czas "umiera" i wraca po kilku miesiącach. Gdy policja rozpoczyna śledztwo i próbuje znaleźć mordercę, Chrissie stara się znaleźć w centrum uwagi. Sprytnie myli tropy i podsuwa nowe. W końcu wszyscy się nią interesują, martwią się o nią i chcą się z nią bawić – wszystko dlatego, że podobno widziała mordercę. Czuje się wyjątkowa, bo tylko ona wie, co się naprawdę wydarzyło.

Relacje rodzinne są często tymi najbardziej skomplikowanymi i to one najmocniej wpływają na nasze dalsze życie. Tak właśnie jest z autorem książki „Kto zabił mojego ojca”, który na raptem 60 stronach próbuje się uporać ze swoją przeszłością. Édouard Louis snuje opowieść o sobie i rodzinie. Przeskakując między fragmentami wspomnień, którymi raczy nas autor, wyruszamy w osobistą podróż pełną smutku i żalu, mającą na celu poskładanie i zrozumienie więzi łączącej ojca z synem. Jednak jest to obraz pełen rys i pęknięć. Pomiędzy kilkoma szczęśliwymi wspomnieniami bardzo mocno przebija się poczucie strachu i osamotnienia, a także silna potrzeba akceptacji ze strony ojca. Ciężko jest ją jednak uzyskać, gdy nie spełnia się wpajanego od pokoleń toksycznego wyobrażenia prawdziwego mężczyzny i jest się kimś zupełnie innym.

"Jesień zapomnianych" Anny Kańtoch to kolejny, a zarazem ostatni tom trylogii o Krystynie Lesińskiej – policjantce, która od lat próbuje rozwikłać tajemnicę zaginięcia swojego brata. W 1963 roku Roman znika w Tatrach w niewyjaśnionych okolicznościach. Jego ciało pozostaje nieodnalezione, a jedyny świadek zajścia miesza się w zeznaniach i nie jest do końca wiarygodny. Próba odpowiedzi na pytanie, co wydarzyło się w górach, staje się obsesją głównej bohaterki. Tak jak w poprzednich tomach serii, Kańtoch łączy dwa wątki kryminalne. Pierwszym jest wspomniane już wcześniej zaginięcie Romana Wojciechowskiego, drugim samobójstwa popełniane przez młodych mężczyzn w jednej z dzielnic Katowic.

Liz Plank to kanadyjska dziennikarka, współprowadząca popularny podcast „Man Enough”, w którym zajmuje się szeroko pojętą problematyką męskości. Jej książka „Samiec alfa musi odejść” to treściwe i przystępne podsumowanie dotychczasowej działalności autorki – badań, rozmów i rozmyślań na temat współczesnej męskości. Plank pokazuje na wyrazistych przykładach, w jaki sposób patriarchat szkodzi wszystkim – w tym mężczyznom, którzy są ograniczani szkodliwymi stereotypami i często nie mogą być sobą, a to odbija się na ich zdrowiu i dobrostanie psychicznym. Autorka szuka także przyczyn toksycznej męskości, prowadzącej do przemocy i samobójstw, w tym, jak wychowujemy chłopców. Przede wszystkim chodzi o odbieranie im pola do wyrażania uczuć poprzez powtarzanie, że „chłopaki nie płaczą” albo „chłopaki tak mają”, co prowadzi do wypierania emocji już na wczesnym etapie rozwoju. Liczne badania psychologów potwierdzają, że blokowanie emocji ogranicza empatię, a w konsekwencji prowadzi do agresji i problemów w relacjach.

To prawda - dla Paryża można przewrócić swoje życie do góry nogami, porzucić Kraków, stabilną pracę i w pogoni za uczuciem wyjechać do miasta miłości. Tak zrobiła Agnieszka Łopatowska, autorka książki "W Paryżu możesz być kim chcesz". Zakochała się tuż przed pandemią, spakowała swojego kota Piekło i wyruszyła do Paryża. Od tego momentu eksploruje go na swój sposób, patrzy na to miasto przez pryzmat filmów, muzyki, mody i przede wszystkim kulinariów. Wielu z nas wydaje się, że znamy Paryż całkiem dobrze - dzięki filmom, reportażom i telewizji. Okazuje się jednak, że to miasto może ciągle zaskakiwać. Autorka spotyka się tu z ludźmi, także Polakami, którzy w stolicy Francji znaleźli swój sposób na życie. Przeciera ciągle nowe szlaki i pokazuje nam Paryż, jakiego nie ma w turystycznych przewodnikach.