Już na wstępie recenzji "Wybornego trupa" autorstwa Agustiny Bazterriki chciałbym przestrzec przed tą pozycją co wrażliwsze osoby. Dystopijna rzeczywistość opisana przez argentyńską pisarkę u niejednego czytelnika wywoła z pewnością uczucie silnego dyskomfortu. Bazterrica przedstawia nam postpandemiczny świat, w którym motywowani strachem przed wirusem ludzie wybili niemal wszystkie zwierzęta. Jednak to nie ta krwawa masakra jest najbardziej przerażająca. W jej następstwie bowiem ludzkość pozbawiona zwierzęcego mięsa znormalizowała... kanibalizm. Powieść Argentynki nie epatuje jednak przemocą rodem z literatury postapokaliptycznej. Za tą brutalną wizją kryją się celne obserwacje autorki dotyczące konsumpcjonizmu, różnic klasowych i języka wykluczenia.

Sara, bohaterka powieści "Psychoterapeutka" Helene Flood, prowadzi w domu gabinet psychoterapii dla trudnej młodzieży. Kobieta tworzy z mężem Sigurdem z pozoru udane małżeństwo. Ma jednak mężowi za złe, że ten za mało czasu poświęca na remont ich domu, a mąż z kolei uważa, że Sara ma za mało pacjentów i ciągle brakuje im pieniędzy. Pewnego dnia mężczyzna wyjeżdża z kolegami na weekend. Kobieta jak zwykle przyjmuje kilku pacjentów, odbiera również wiadomość od męża, że dotarł już na miejsce. Cały czas jednak jest czymś zaniepokojona. Wieczorem do Sary dzwonią koledzy męża. Sigurd nie pojawił się na spotkaniu i nie odbiera telefonów. Teraz kobieta już wie, że przeczucie jej nie myliło. Sara na początku czuje złość, która z czasem przeradza się w strach o męża. Wkrótce w jej domu zjawia się policja z wiadomością, że Sigurd został zamordowany.

Czy można oswoić się ze śmiercią? Pewnie dla większości z nas jest to nieosiągalne, a każda śmierć, nieważne, czy kogoś bliskiego, czy też zupełnie obcej osoby, wywołuje w nas skrajne emocje. Jednak jest pewna grupa ludzi, która – jeśli wierzyć stereotypom – żeruje na ludzkim nieszczęściu, a śmierć jest dla nich codziennością. Oczywiście mowa tutaj o grabarzach, czyli pracownikach domów pogrzebowych. Osobach, wokół których powstały niezliczone tajemnicze historie. Jednak dzięki książce "Nekrosytuacje. Perełki z życia grabarza", której autorem jest Guillaume Bailly, możemy poznać tajniki zawodu, wzbudzającego czasami wręcz niezdrowe zainteresowanie. Od razu trzeba podkreślić, że jeśli ktoś szuka w tej książce sensacyjnych zdarzeń, scen jak z filmów czy okropnych szczegółów, to śmiało może pominąć lekturę. "Nekrosytuacje" to zbiór anegdot z życia zawodowego oraz prywatnego autora, a także jego kolegów po fachu.

Alkoholizm to w Polsce wciąż temat tabu. Tymczasem jest to jedna ze współczesnych chorób cywilizacyjnych, która z roku na rok dotyka coraz więcej osób. Bez względu na wiek, status społeczny, czy miejsce zamieszkania. Nadużywanie alkoholu przez jednego z domowników rzutuje na stan pozostałych członków rodziny, pozostawiając trwałe ślady w ich psychice. Dzieci alkoholików zostają obarczone traumami, z którymi trudno jest im sobie poradzić, a które wpływają na ich całe życie. Aby się z nimi uporać wybierają terapie, które mogą przybierać różne formy. Książka "Mireczek. Patoopowieść o moim ojcu" Aleksandry Zbroi wydaje się być właśnie swego rodzaju terapią. Autorka koncentruje się głównie na postaci swojego ojca alkoholika – Mirosława Zbroi, którego nazywa Mireczkiem – zdrobnieniem wynikającym bardziej z pobłażliwości i pogardy niż miłości.

W grudniu 1972 roku trzydziestoośmioletnia Jean McConville, matka dziesięciorga dzieci, została uprowadzona ze swojego mieszkania na osiedlu Divis Flats w Belfaście. Irlandzka Armia Republikańska doszła do wniosku – prawdopodobnie błędnego – że Jean była donosicielką. Jej ciało znaleziono dopiero w 2003 roku. Tajemnicza śmierć Jean McConville to punkt wyjścia reportażu "Cokolwiek powiesz, nic nie mów" Patricka Raddena Keefe’a, opowiadającego o tzw. Kłopotach, czyli konflikcie w Irlandii Północnej, trwającym od końca lat 60. aż do podpisania porozumienia w 1998 roku. Pisząc o tych wielowymiarowych wydarzeniach, Radden Keefe skupia się na losach kilku postaci, głównie członków IRA, takich jak Dolours Price, Brendan Hughes czy Gerry Adams, i ich fascynujących biografiach, pełnych politycznych zabójstw, zamachów bombowych i więziennych strajków.

Nie da się pisać o Francji bez Algierii, a o Algierii bez Francji. Losy Francuzów i Algierczyków są ze sobą mocno związane. Jak skomplikowane były i są relacje algiersko - francuskie pokazuje nam reportaż Ludwiki Włodek pt. "Gorsze dzieci Republiki. O Algierczykach we Francji". Autorka zadała sobie wiele trudu, by dotrzeć do swoich bohaterów. Jednym z nich jest m.in. ojciec Zizou, Smail Zidane, algierski imigrant przyjeżdżający do Francji za chlebem czy Omar Rezki, elokwentny i oczytany robotnik, który trafił do Francji z rodzicami, gdy miał rok, któremu, tak jak jego kuzynowi, udało sie w pewien sposób wyrwać z własnego środowiska i założyć firmę. To także pisarka Virginie Brac, Francuzka, wnuczka Jacquesa Chevalliera, posła z Algieru, mera miasta i ministra w rządzie Pierre'a Mendesa France'a oraz jej matka Corinne, pani na algierskich włościach, która we Francji nie czuje się u siebie.