"Kamienica" Alžběty Bublanovej to historia kobiety, która zgodnie z tradycyjnymi, patriarchalnymi normami społecznymi zrezygnowała z realizacji swoich marzeń i planów na rzecz domu i rodziny. Całkowite podporządkowanie się bliskim i ciągły strach o to, jak będzie postrzegana przez otoczenie sprawiło, że zestarzała się już za młodu – żyjąc "tak, jak należy". To wszystko jednak się zmienia, gdy jej mąż umiera, a córka po dziesięcioletniej chorobie alkoholowej wychodzi z nałogu i próbuje radzić sobie samodzielnie. Kobieta zostaje całkiem sama, a jej jedyną rozrywką jest wsłuchiwanie się w odgłosy dochodzące z kamienicy i podglądanie jej mieszkańców przez okno.

Trzask drzwi wejściowych i dźwięki poruszającej się windy pozwalają jej uwolnić się od dręczących myśli i skupić na życiu lokatorów. Kobieta zaczyna tworzyć swój własny mikroświat, w którym każdemu z sąsiadów dopisuje historię podyktowaną jej wyobrażeniami, zasłyszanymi szczątkami rozmów i obserwacjami. Zanurzając się w życie innych przez chwilę zapomina o sobie i stagnacji, w którą popadła. Rzeczywistość daje jednak o sobie znać. Tęsknota za niezrealizowanymi młodzieńczymi pasjami i kobiecością, którą porzuciła, przyjmując na siebie rolę żony, matki i gospodyni, ujawnia się niespodziewanie u progu starości. "Kamienica" to monolog kobiety, która pomimo upływających lat próbuje zmienić swoje podejście do życia, odrzucając przy tym nakazy i zakazy wiążące się z jej wiekiem i pozycją społeczną. Alžběta Bublanová umiejętnie opisuje osadzone w ramach codzienności skomplikowane relacje międzyludzkie. Najprostszym czynnościom nadaje głębszy sens, sprawiając, że urastają do wielkich wydarzeń, które mogą zmienić dotychczasowe spojrzenie na otaczającą rzeczywistość.

J. Plata-Malik