„W mojej okolicy mieszka osoba zwana „Kobietą w Fioletowej Spódnicy.[…] Jeśli ona jest „Kobietą w Fioletowej Spódnicy”, to mnie można nazwać „Kobietą w Żółtym Kardiganie”. […] Niestety „Kobieta w Żółtym Kardiganie” nie jest taka jak „Kobieta w Fioletowej Spódnicy” i nikt nie wie o jej istnieniu.” A ona jest, istnieje, działa… całą swoją uwagę poświęca „Kobiecie w Fioletowej Spódnicy”, obserwuje każdy jej ruch, prowokuje do konkretnych działań, staje się jej cieniem…

Autorką japońskiego bestsellera „Kobieta w Fioletowej Spódnicy” – jest urodzona w 1980 roku w Hiroszimie i mieszkająca w Osace Natsuko Imamura – japońska pisarka, laureatka wielu nagród literackich, takich jak: Nagroda im. Osamu Dazaia w 2010 roku za opowiadanie „Pikunikku”, Nagroda Literacka Noma w 2017 roku za książkę „Hoshi no ko” (przyznawana autorom wkraczającym na rynek literacki w Japonii) oraz Nagroda im. Akutagawy – prestiżowa japońska nagroda literacka dla nowych autorów przyznana Autorce właśnie za powieść „Kobieta w Fioletowej Spódnicy”, która omawiana była przez nasz DKK na październikowym spotkaniu.

Jak czytamy w blurbie to thriller psychologiczny z niepokojącym studium obsesji przybierającej na sile, w którym ciąg wydarzeń doprowadzi do niespodziewanego finału. To również opowieść o zazdrości, alienacji, relacjach władzy, a także o sytuacji tych, którzy desperacko pragną, by ktoś ich zauważył, to w końcu skondensowany i frapujący opis samotności, opowieść o zazdrości i wrażliwości, o dziwnym świecie zwykłych ludzi.

Nie dziwi zatem fakt, że podczas październikowego spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki klubowicze mieli wiele do powiedzenia na temat przeczytanej lektury oraz wątków w niej zawartych. Nikt z czytających nie odebrał jednak tej książki jako typowy thriller – trzymający czytelnika w nieustannym napięciu. Owszem u czytających pojawiła się ciekawość jak potoczą się losy bohaterek – tej w fioletowej spódnicy i tej w żółtym kardiganie, ale na pewno nie dało się wyczuć strachu towarzyszącego prześladowanej osobie, którą niewątpliwie była tytułowa kobieta. Natsuko Imamura pokazuje nam bowiem nienachlaną, zwyczajną pracownicę obsługi hotelu, pragnącą nawiązać znajomość z obserwowaną przez siebie osobą, która jej zdaniem bez wątpienia mogłaby wypełnić towarzyską pustkę, w której żyje. Obsesyjne śledzenie i notowanie zachowań i zwyczajów śledzonej budzi w czytelniku pewną obawę, co do zdrowia psychicznego i zamiarów śledzącej, ale tak naprawdę nie boi się on o życie obserwowanej. Prawdą jest, że los Kobiety w Fioletowej Spódnicy, po złudnej odmianie na dobre, prowadzi ją w końcu do katastrofy i można tylko zadać sobie pytanie jaki udział miała w tym Kobieta w Żółtym Kardiganie? Bo nic nie jest w powieści powiedziane wprost – rodzą się tylko pewne domysły, domniemania i przypuszczenia. Żadne działania nie są wynikiem przymusu, a jedynie skutkiem samodzielnie podjętych decyzji – no może odrobinę wymuszonych zaistniałymi sytuacjami. Książka – w sposób niezwykle zwięzły acz treściwy – opowiada nam historię życia kobiety wyalienowanej, która nabiera pewności siebie dopiero wtedy, gdy odnajduje swoje miejsce w społeczeństwie, gdy komuś staje się potrzebna i przydatna, ale również kobiety samotnej, żyjącej życiem osoby chorobliwie przez siebie obserwowanej.

Na dobrą sprawę można nawet pokusić się o pytanie, czy te dwie kobiety nie są przypadkiem tą samą osobą? Osobą „przed” i osobą „po”… traumatycznych doznaniach, obecnie bezdomną, bezrobotną, siedzącą w parku na ławce, pogrążoną we wspomnieniach, rozpamiętującą swoją nieudaną próbę życia wśród i z ludźmi, jedzącą z pietyzmem drożdżówkę z kremem…